ოლიგონუკლეოტიდები არის ნუკლეინის მჟავების პოლიმერები სპეციალურად შექმნილი თანმიმდევრობით, მათ შორის ანტიმგრძნობიარე ოლიგონუკლეოტიდები (ASOs), siRNAs (მცირე ინტერფერენციული რნმ), მიკრორნმ და აპტამერები. ოლიგონუკლეოტიდები შეიძლება გამოყენებულ იქნას გენის ექსპრესიის მოდულირებისთვის მთელი რიგი პროცესების მეშვეობით, მათ შორის RNAi, სამიზნე დეგრადაცია RNase H-ს შუამავლობით გაყოფის, შეჯვარების რეგულაციის, არაკოდირების რნმ-ის რეპრესიის, გენის აქტივაციისა და დაპროგრამებული გენის რედაქტირების გზით.

ოლიგონუკლეოტიდების უმეტესობა (ASOs, siRNA და მიკრორნმ) ჰიბრიდირებულია სამიზნე გენის mRNA-სთან ან პრე-მრნმ-თან დამატებითი ბაზის დაწყვილების გზით და თეორიულად შეუძლია შერჩევით მოდულირდეს ნებისმიერი სამიზნე გენისა და ცილის გამოხატულება, მათ შორის ბევრი „არათერაპიული“ სამიზნე. აპტამერებს აქვთ მაღალი მიდრეკილება სამიზნე ცილასთან, ანტისხეულების მესამეული სტრუქტურის მსგავსი და არა თანმიმდევრობით. ოლიგონუკლეოტიდები ასევე გვთავაზობენ სხვა უპირატესობებს, მათ შორის შედარებით მარტივი წარმოებისა და მომზადების ტექნიკას, განვითარების მოკლე ციკლებს და ხანგრძლივ ეფექტებს.

ტრადიციულ მცირე მოლეკულების ინჰიბიტორებთან შედარებით, ოლიგონუკლეოტიდების წამლების გამოყენება ფუნდამენტურად ახალი მიდგომაა. ოლიგონუკლეოტიდების პოტენციალმა ზუსტი გენეტიკაში გაზარდა ენთუზიაზმი თერაპიული გამოყენებისთვის კიბოს, გულ-სისხლძარღვთა და იშვიათ დაავადებებში. გივოსირანის, ლუმასირანისა და ვილტოლარსენისთვის FDA-ის ბოლო დამტკიცებები რნმ-ს, ანუ რნმ-ზე დაფუძნებულ თერაპიას წამლების განვითარების ძირითად სტრიმინგში შემოაქვს.